Dat kaartje van gisteren snap ik wel. Maar hoe de vork precies in de steel zit, is me nog niet duidelijk.
Ik begon 40 dagen geleden met veel plezier aan deze 50-daagse. In de eerste week raakte ik kriegel, omdat ik elke dag moest. Maar het lukte me om telkens weer wat te schrijven en bezield te raken.
Nu loop ik echter al een paar weken tegen iets aan, waar ik de vinger niet op kan leggen. En ik heb moeite om echt te benoemen hoe het voor me is. Ik wil geen zeur zijn, geen zeikerd. Ik wil dat mensen me inspirerend vinden en daardoor mijn kaartjes gaan kopen.
Nu is het 9 februari, dag 40. Het is 05.00 uur en ik lig al anderhalf uur wakker. Het was gezellig gisteren. Carnaval in mijn oude dorp. Ik heb genoten van oude klasgenoten, die ik tegenkwam in de kroeg. Ik had eindelijk eens tijd om te horen hoe het met mijn beste vriendin gaat. En met haar gezin. Genoten van mijn dochters die lekker speelden met kinderen die ze niet eens kennen. Gewoon, omdat ze zo zijn. Open en vrolijk en vol nieuwsgierigheid.
Maar ik heb diezelfde dag ook enorm gedoe gemaakt met mijn moeder. Omdat ze iets deed wat mij niet zinde. Precies datzelfde conflict dat ik 's ochtends met mijn dochter had. Ik deed iets wat haar niet beviel. En dat schuurt. Dat klopt niet met wat ik wil. Met hoe ik mijn leven wil leiden. In liefde, in verbondenheid. Ik kom die (vaak innerlijke) conflicten vaak tegen de laatste tijd. En ik weet domweg niet hoe ik ermee om moet gaan. Ik kom niet uit mijn woorden, durf niet te vragen aan bijv. mijn partner wat ik nodig heb. Ik ga echt diepgaand contact uit de weg.
Het is de doos van hoe het hoort. Eerst was die doos een doos van werk waarin ik probeerde te passen. Nu lijkt het alsof ik een nieuwe doos creëer. Een nieuw soort kader waarin ik moet passen. Heb ik nieuwe labels bedacht: inspirerend, intuïtief, liefdevol, vreedzaam, vrolijk, aaltijd aardig. En elke keer dat ik niet voldoe aan het label, komt er een label bij: pas op!!! Niet waar!!!
Maar wie ik ben, in het diepst van mijn wezen is liefde. Dat weet ik ook.
Tegelijkertijd geniet ik meer van mijn kinderen dan ooit. Met hen durf ik fouten te maken, alles opnieuw te beginnen. Elke dag weer. Met hen ben ik meer Awesome dan met welke ander dan ook. Alles mag er zijn. Ook het lelijke.
En ineens daagt er wat. Met de meisjes gebruik ik de Awesomes Kidskaartjes, daarmee kunnen ze me 's avonds vertellen hoe het met ze gaat. Nare gevoelens van de dag loslaten en nieuwe zachtere gevoelens omarmen. Bijvoorbeeld met deze:
En dat wil ik ook met de conflicten die ik voer in mijn hoofd. Mijn hoofd dat vindt dat ik de dingen goed moet doen, braaf moet zijn, geen fouten mag maken. Ik wil ze laten gaan en nieuwe omarmen.
Welk gevoel wil ik loslaten? Dat het perfect moet zijn. Dat ik overal verantwoordelijk voor ben. Dat ik het alleen moet doen. Dat ik succes moet hebben.
Ik leerde ooit van Een docente dat je pas iets los kunt laten, als je het eerst ook vastgehouden hebt. Misschien is dat wat er nu nodig is. Diep kunnen voelen hoe deze oude gevoelens of eerder zelfopgelegde dogma's mijn leven elke dag beïnvloeden. En écht ontdekken dat dat oude jasje niet meer past.
En misschien is deze 50-daagse niet aan het mislukken (wat ik denk, omdat mijn blogs er niet vrolijker op worden), maar juist heel goed op gang gekomen.
En bedankt dat je dat allemaal leest, al 40 dagen lang. Ik hoop dat het jou als lezer ook iets oplevert.
