Mijn oudste dochter was superblij. Sprong een gat in de lucht. Maar ze zag daarna mijn weerstand. En ging vervolgens superlief tegen me doen. Ze wilde me troosten en laten zien hoe dankbaar ze was. Wat een les.
Ik zei dat, hoe moeilijk ik de dingen soms ook vind, zij niet voor mij hoeft te zorgen. Zij mag gewoon genieten en plezier hebben, ook als ik dat niet heb. Dat is ok.
Maar wat is dat dan, die weerstand die ik voel?
Maar dat vindt één van mijn prachtige yogaleerlingen dan wel weer heerlijk!
Ja, zo dus. Weten dat het ok is. Een nieuwe beslissing nemen. Maar mijn lijf wil nog niet mee doen.
Ik moest meteen denken aan een vorig blog, toen N. me vroeg hoe ik met nieuwe dingen omga. Nou, zó dus. Met veel verzet en gemopper toch doen.
En uiteindelijk een fijne middag beleven met lieve mensen.
En tot slot aan een touw bungelend over het randje van een balkon springen.
Olé!
Het kan niet altijd zo zijn:
Maar dat vindt één van mijn prachtige yogaleerlingen dan wel weer heerlijk!