Maandagochtend. Vroeg uit de veren. De werk- en schoolwek begint weer. En ik heb er zin in. Ik trek snel een kaartje uit het Awesomes stapeltje en stop het zonder te kijken in mijn jaszak. Dan breng ik mijn jongste dochter met traktatie naar school, de oudste is ziek thuis. Ik zie nog net hoe mijn grote kleintje een kroon op krijgt, een mantel om. Wat een mooi kind. Wat een sterk kind ook.
Dan vertrek ik naar de hei voor mijn maandagse wandeling. Het wordt inmiddels een ritueel. De week begint pas echt in stilte op de Bussumerhei.
Na een poosje ga ik zitten op een omgevallen boom en bekijk het kaartje
Als ik met alleen mijn ogen naar alles om me heen kijk, zie ik bomen en groen. Met mijn dagelijkse kritische blik zie ik bomen en denk tegelijkertijd aan alles wat ik nog moet doen. Met een liefdevolle blik, voel ik de kracht die de bomen geven. Ik zie hoe wonderlijk ze groeien, vanuit het niets (zo lijkt het wel). Ik leun even tegen één van die bomen en voel me verbonden met alles.
Met mijn fotografische blik zie ik trouwens dit:
En nu: tijd voor werk. En leven.
De jongste freule ligt met haar pyjamaatje aan in bed. We hebben net een verhaal gelezen. Ik vraag haar of ze een kaaryje wil kiezen.
"Nu wil ik wel met mijn ogen dicht, mama." Oehoehoe, wat hoor ik nu?
"Maar als ik het kaartje niet leuk vind, mag ik dan een andere?" Tuurlijk mag da.
"Nee, die vind ik niet leuk"
"Die ook niet"
"Ahh, nee ook niet"
En dan pas bij de vierde kaart, zegt ze heel blij: "Ja, die wil ik!"
