Hoe kan ik mijn kinderen nou vergeten? Hoe kan ik hun bestaan wissen uit mijn geheugen?
Aan het einde van de droom voelde ik dat dat gebeurt wanneer je niet genoeg geniet van je kinderen. Dan verdwijnen ze. Het maakte me bang. Wat betekent zo'n droom? Wat kan iker van leren?
Ik trek er een kaartje op:
Het laddertje op, veel moeite doen om boven te komen om vervolgens te ontdekken dat het glas halfleeg is.
Of toch halfvol?
Ik neem even een pauze. Ik ga even werken. Misschien dat het kwartje zo valt.
Een paar uur later:
Een gevoel van jaloezie overvalt me. Ik zie mensen om me heen dingen doen, die ik ooit in mijn hoofd had. Een spiritueel ouder-kindcentrum, toffe weekends voor kinderen, voor moeders. Ik zie samenwerkingen ontstaan. En schijnbaar succesvol ook.
En dan ineens is daar dat bijna lege glas.
Mijn glas met een drankje dat niet lekker smaakt. Of wel lekker, maar de bodem is in zicht. Het valt me zo tegen van mezelf. Gun ik die andere vrouwen hun mooie initiatieven niet? Wil ik dan niet dat de wereld een mooiere plek wordt? En dat het dan niet uitmaakt wie daar aan bijdraagt? Wat veroorzaakt dit gevoel?
Het is een oud gevoel, van lang lang geleden. Een gevoel van er niet helemaal bij horen, van niet serieus genomen worden. Van er buiten staan. En tegelijk weten wat er gedaan moet worden. Maar daar dan geen handen en voeten aan kunnen geven.
Dan denk ik over mijn pad, wat is dan de weg die ik te gaan heb? Is het er één van initieren, visualiseren en weer loslaten? Of is het er één van doen, organiseren, ondernemen.
Gek genoeg spreekt de eerste weg me meer aan. Ik ben een bedenker, een buiten-de-box-denker. Ik ben niet echt een doener, organisator.
Ik houd van fantaseren, uitspreken, delen, tekenen, bloggen. Ik houd van dromen. Hardop. En dan kunnen anderen dat oppikken.
Ik wil er zo graag toe doen. Maar ik vergelijk mezelf met anderen om me heen. Dat verwart me. Hier ga ik ff een Awesomes Kidskaartje op kiezen:
Oh, mooi. Nu snap ik waarom kinderen dit altijd zo'n fijn kaartje vinden (het is helemaal stukgeknuffeld).
Ja, het is goed om mezelf te troosten, te sussen. En te stoppen met redenen zoeken. Doorgraven. Mezelf klein en onbeduidend maken.
Hoe kan ik klein en onbeduidend zijn als ik aan tafel zit naast mijn prachtige dochter?
En die droom van vannacht dan? Misschien is ook hier de boodschap:
Geniet, leef hier en nu & doe wat je nu doet. De rest komt later wel.
Waarschijnlijk ligt er nog iets mooiers voor me in het verschiet. Maar daar ga ik nu niet over piekeren. Nu ga ik genieten van E.
