Het regent al de hele morgen.
Water, veel water. En ik? Ik voel me weemoedig en tegelijkertijd sterk. Ik voel een sterke drang om me niet al te praktisch met werk bezig te zijn, maar me juist te voeden. En dus ga ik naar het Van Goghmuseum, de parallel-expositie Van Gogh-Munch is bijna ten einde. Daar wil ik zo graag nog heen.
Water symboliseert emoties. Mijn kaartje staat voor mij voor zijn met wat ik voel. En ik voel veel nu. En veel tegenstrijdige gevoelens dringen om aandacht te krijgen. Ik ga ze allemaal aandacht geven: verdriet, weemoed, onzekerheid, passie, onoverwinnelijkheid. En ik ben benieuwd wat Van Gogh & Munch me kunnen vertellen.
....
WAUW!! Wat een prachtig werk. Maar mijn god, wat moeilijk om dat te zien met al die 1000 anderen in het museum.
Het is me echter gelukt om redelijk ongestoord te genieten van de werken van deze 2 intense mensen. Volgens mij waren ze allebei hooggevoelig, met wagenwijd openstaande zintuigen. Alles kwam ongefilterd binnen.
Ik had mijn oortjes in, zodat ik kon luisteren naar muziek. Dan blijf ik een beetje in mijn eigen ruimte, anders ga ik me te veel bezig houden met al die mensen om me heen. En raak ik overprikkeld. En geirriteerd.
Dus ik luisterde naar de Beatles: Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band. En wat een gave ervaring. De combinatie van muziek en schilderijen raakte me diep. Ik vond het jammer dat ikde schilderijen niet aan mocht raken. Een paar keer voelde ik tranen opkomen. Bij zowel Munch als Van Gogh.
Ze weten zo prachtig van een gewoon dagelijks beeld iets vol emotie te maken. Vol beweging & in contact met de natuur.
Maar goed, een dag vol gevoel dus. Dankbaar dat ik gewoon gegaan ben, dat ik mijn strenge stemmetje ("je moet iets doen om geld te verdienen!! Je neemt geen verantwoordelijkheid! Jij denkt dat alles een feest is!") even heb gelaten voor wat het was. Zulke ervaringen zijn priceless.
De kleine slaperige dochter:
Ja, het leven was weer even een feest.
