En ik zat tot voor kort achter het raam te kijken. Maar ze huilde. Maakte oogcontact, keek me hulpeloos aan.
Mijn moederhart bloedde. Dus ik naar binnen, beetje in de buurt.
Vraagt de badjuf me vriendelijk om uit beeld te gaan zitten. "Ik weet niet hoe ze anders is, maar ze lijkt nogal gefixeerd op u."
Help
Niet waar
Word ik hier nou de laan uitgestuurd?
Maar mijn kleine meisje...ze huilt, ze is bang.
Maar goed, ik weet dat ernaast staan weinig zin heeft. Die angst voelt ze ook als ik erbij ben.
Dus naar de kantine dan maar. Beetje liefde sturen... Correctie: hééél veel liefde sturen. En me terugtrekken met een kaartje:
Ja. Zien en niet zien. Niet alles hoeven zien. Want ik zie altijd alles, hoor alles, voel alles. En op alles serieus ingaan, draagt niet bij aan de mensen om me heen. Bovendien put het mij uit. Ik kan en wil niet alles voor zijn.
E. heeft recht op haar angsten en verdriet. Die kan ik niet wegnemen.
En straks vang ik haar op en knuffel haar.
Alle pijn die ik op mijn weg tegenkom, elke confrontatie is weer een les. Mijn omgeving en wat ik daarin tegenkom een spiegel.
Waar ben ìk bang om alleen te zijn en iets te doen zonder dat ik weet of ik het kan?
Eh....voor zowat alles wat ik tegenwoordig onderneem. Sterker nog, ik ben jarenlang een bange poeperd geweest. En ben moeilijke dingen uit de weg gegaan.
Nu niet meer, ik ga het niet meer uit de weg.
Maar angst voel ik nog wel.
"Hier ga ik naar zwemles!!", roept Ella enthousiast. Ze had het geweldig gevonden en zit nu tevreden en een nieuwe ervaring rijker aan tafel. Met een dropje en een grote smile.
