Dag 9 - 50 dagen Awesomes kaartjes

Het was kinderyogadag. Dan kiezen de kinderen altijd een kaartje vóórdat we beginnen. Sommige kinderen kiezen elke keer dezelfde, andere laten hun keuze afhangen van het moment. Hoe dan ook, alles is goed. En ze vinden het altijd weer fijn.

Een paar uur later:

Ik baal. Ik ben al de hele dag aan het werk. En heb behoefte aan hulp. En ik krijg hulp. Van mijn lieve moeder. Die helpt graag. Maar mijn lief is al de hele dag weg. Waarom? Dingen doen die hij leuk vindt. Dat is natuurlijk heel fijn voor hem. Leuke dingen doen is heerlijk. Ik wil ook leuke dingen doen. 

Je ziet het al aankomen: ik ben gewoon pissig dat ik bak, kook, nadenk over wat te doen als er morgen verjaardagsvisite is. En dat hij lekker zijn eigen ding doet. 

Vooruit, een kaartje:

Ja, ik weet het. Ik word al geholpen. Maar ik blijf hangen in mijn hoofd. "Ik moet zoveel", "waarom doe ik alles?", "waarom doet hij wat hij wil?", "mannen..". Blablabla. 

Als ik eerlijk ben, is het evht mijn eigen keuze om alles zelf te maken voor feestjes. Dat hoeft niet. Niemand vraagt er om. Het is een norm die ik mezelf op heb gelegd. Als ik wil, koopt mijn lief een paar grote tassen vol kant-en -klare verjaardagshapjes. Met alle plezier. En dan ga ik leuke dingen doen.

Dan ontspan ik, terwijl ik een minuut geleden de spanning nog door mijn lijf voelde gaan. En precies dan roept de jongste: "Papa!! Daar is papa!"

En ik ben blij dat hij er weer is. Want het is fijn als hij er is. Niet omdat ik hem dan klusjes kan geven. Maar omdat hij en fijn mens is. 

En dus sta ik een uur later weer in de keuken. En produceer nog een heerlijke avondmaaltijd waar opa, oma, lief en kids van smullen. En daarna maak ik nog een grote pan tomatensoep.

Dit ís wat ik leuk vind. Dan kan ik het maar beter met wat lichtheid aanpakken.