I
Het is zaterdagochtend, bijna 10 uur. Ik zit op mijn yogamatje in een zaaltje in De Hoed, een klein wit gebouwtje aan het marktplein in Naarden-Vesting.
Om 10 uur start de les. Dan komen 2 prachtige jonge meisjes, van 4 en 5 jaar. We bewegen, lachen, rollen over de grond, dansen, zingen. We spelen, ik speel. Kinderyoga geven doet me goed. Net als huppelen. En dansen. En zingen.
Het was weer fijn. We hebben net gedaan alsof het sneeuwde. Gesleed, sneeuwpoppen gemaakt. Dat vinden kinderen heel normaal.
Stel een volwassene voor om net te doen alsof we schaatsen (op onze sokken glijdend door de zaal) en ze verklaren me voor gek. Maar geloof me, het is heerlijk om eens niet na te denken en je gewoon over te geven aan je fantasie. Zonder alcohol, zonder dvd. Gewoon weer het kind in je zijn gang laten gaan.
Maar om het wat makkelijker te maken, geef ik af en toe in vakanties familie-yoga. Dan heb je kind als alibi om dwaas te doen. Want als je kind huppelt, dan moet jij ook wel.
Ik huppelde vandaag nog met mijn dochtertje door de Hilversumse binnenstad. Tussen de winkels. Nou heb ik een hekel aan shoppen. Al huppelend is dat een stuk leuker.
Sjonge, het is dat ik 50 dagen zou bloggen. Maar vandaag gaat het echt nergens heen.
Vergeef me alsjeblieft voor het verdoen van je tijd. Je kunt beter een potje gaan huppelen...
