Vroeger moest ik na zo'n weekend weg altijd erg wennen om weer thuis te zijn. Dan kon ik het moeilijk loslaten. En vond ik thuis stom. Dan kwam ik bij mijn ouders en deed ik heel naar tegen ze. En later ging ik ruzietjes uitlokken met A. Heel raar eigenlijk.
Maar ik weet wel hoe dat komt. Ik heb me door mijn hoogevoeligheid altijd heel erg aangepast aan de plek waar ik was. Ik voelde me ook erg veranderen tijdens een weekend weg van het normale. Ik was dan hard bezig om erbij te horen (terwijl ik mezelf diep van binnen altijd een vreemde eend in de bijt vond).
Tegenwoordig gaat dat steeds beter. Ik kan veel meer mezelf zijn, hoef in zo'n nieuwe situatie niet meer mijn best te doen om leuk, aardig, grappig, intelligent en uniek gevonden te worden. Ik hoef me niet te bewijzen.
Maar dit jaar had ik een echte doorbraak.
Ik voelde me voor het eerst niet anders dan de rest van de groep. 'Je bent er helemaal!', zei M. die mij al langer kent. Ik was er helemaal, aanwezig bij al die prachtige vrouwen, één van hen. En ik zag nu ook dat zij geen 'groep' in de vorm van een kudde zijn. Maar eerder een groep unieke, bijzondere vrouwen. En zonder één van hen zou die groep een andere groep zijn. Zo ook zonder mij. Niet beter, slechter, maar gewoon anders. Ik kon ook meer dan ooit de kracht van elk van hen zien. En voelen. Maar ik heb ook nooit zo goed kunnen voelen dat ik zelf leuk ben. En krachtig en uniek. Mijn blik op de mensen om me heen verandert, omdat ik mijn blik op mezelf heb versoepeld. Wat een zegen.
De wolk...die ik maar voor heel even vasthield. Even 3 dagen een wolk van 18 vrouwen. Maar een wolk beweegt, lost op, gaat verder, gaat op in een andere wolk... Dus nu laat ik de wolk weer los.
Lieve M, M, M, M, M, R, C, S, M, A, I, J, A, P, S, B en T. Bedankt voor deze mooie tijd samen en dat ik weer iets kostbaars ontdekte over mezelf, dankzij jullie. Ik wens jullie liefde toe. En geluk. En doorbraken. En nieuwe ontdekkingen.
En wie weet, tot ZK 2017
