En dan ineens bekruipt me zo'n klein gevoel. Zomaar op een ochtend. Dan deugt er iets niet.
De kinderen treuzelen. Mijn man blijft te lang in bed liggen. Of ik struikel ergens over.
Een paar jaar geleden was zo'n gevoel genoeg om me een hele dag aan het sippen te krijgen. Of erger nog me tegen mezelf te keren. Dat doe ik niet meer zo. Ik word niet meer zo boos op mezelf. Wat heerlijk!
Eigenlijk vind ik mezelf heel leuk. Al kijk ik natuurlijk uit op welke plek ik dat zeg. Want dan denken de mensen dat ik teveel met mezelf bezig ben.
En dat klopt. Ik ben veel met mezelf bezig. En ik gun het iedereen. Want het leven is een stuk aangenamer nu ik milder naar mezelf ben. Ik .....
....intermezzo...
Niks intermezzo. Iets nieuws. Ik werd namelijk 'gestoord' bij het bloggen door mijn dochter. Ze wilde weten of wij eens naar een mooi dierenpark kunnen gaan, waar ze over gelezen had. Ik zei: "ja hoor" en "ja, ja" en wilde weer verder typen. Toen werd ze boos. Omdat ik niet echt luisterde.
Dat raakte me. Ineens. Na jaren niet echt luisteren. Nou ja.
Ik bedacht dat, als het gaat om dingen die zij graag wil en waar ze mijn geld of hulp bij nodig heeft, ik altijd reageer vanuit: "nou moet ik weer wat".
Maar vandaag viel er een kwartje, dat al heel lang vast zat. Ze vertelde me wat ze had gelezen. En haar ogen glommen. Ze had al echt een plaatje voor haar geestesoog, dat zag ik. En ik dacht dat het inderdaad wel een leuk idee was om daar eens heen te gaan.
En ik denk nu: " wat heb ik toch een leuke dochter. Wat is ze lief en enthousiast en vol leven!"
Dus:
Wat is het leven heerlijk als ik er echt naar kijk. En als ik de tijd neem om er aan mee te doen. En als ik mezelf wat tijd en rust geef als het even wat donkerder lijkt.
Want 'wahe guru': alles gaat van het donker weer naar het licht.
En zo leuk is ook mijn dochter:
Met een open hart, boordevol liefde en passie en lol. En ze laat het me elke dag weer zien.
Dank je, N.
