Over een uur heb ik een afspraak met twee vriendinnen, twee prachtige vrouwen die ik al een jaar of 10 ken. We kennen elkaar uit de tijd dat we samen juffen waren in Amsterdam. Op een school met geweldige kinderen van alle kleuren, maten & karakters. En met een stel ongelofelijk toegewijde leerkrachten ook van alle kleuren, maten & karakters.
Waar twee collega's het klaarspeelden om elke week eens te koken voor wie wilde. Waar we zongen, toneel speelden, dansten, weekendjes weg gingen samen.
Kortom, een prachtige tijd.
Maar ook een pittige tijd. We hadden leerlingen die mishandeld werden, dwars waren in de klas, moeilijk tot leren kwamen. Ik had ze allemaal lief.
Inmiddels ben ik geen basisschooljuf meer. Andere horizonten lokten. Ik ben een avonturier. Wil elke keer verder, anders, beter, sneller, hoger & dieper.
De twee vrouwen die ik zo weer zie niet. Die blijven. Ze zetten zich dagelijks met hart en ziel in voor hun klas. En dragen dus alweer 10 jaar bij aan de toekomst van een gezin, een stad, een land, de wereld.
Nu de kaartjes. Kijk, dit ben ik:
Het is wel frappant dat ik dit kaartje weer trek vandaag. En wel voor de 2e keer. Toen ik het voor de eerste keer trok, legde ik het gauw weer terug. Ik had immers gisteren al over dit kaartje geblogd. En ik blog 50 dagen, omdat er 50 kaartjes in een Awesomes-pakje zitten. Dus ik trok nog een keer. En potver...weer dat raam met die horizon, de schoenen. En ik zie nu ook meer. Ik zie nu pas echt dat dit plaatje past bij wat ik meegemaakt heb de afgelopen jaren.
Eerst bleef het nog bij dromen. Inmiddels heb ik mijn oude schoenen uitgetrokken en ben ik in zee gedoken. Ik heb mijn gevoelens en angsten aanvaard, maar laat me er niet meer door stoppen. Ik ben een vrouw met een missie. Mijn missie is dat alle mensen zien hoe mooi, uniek en ...ze zijn. En dat ze elkaar daarbij ondersteunen.
Terug naar mijn afspraakje vanmorgen. Twee gepassioneerde onderwijsvrouwen dus. En zo ken ik er nog wel een paar.
Maar ik zie ook wat anders in het onderwijs. Ik zie veel controledrift, toetsdrang en binnen-de-kadersgedoe.
En dat gaat vaak ten koste van de eigenheid van de leerkracht. En daarmee van de eigenheid en kracht van het kind.
En daarmee van de hele maatschappij.
We laten ons kooien. Door regels, normen, afspraken, zo-hoort-hets...
En ik snap het wel, we willen de kwaliteit waarborgen. We willen dat elk kind krijgt wat het nodig heeft.
Maar kan dat niet anders?
Met wat meer respect voor onszelf én voor de kinderen?
Met wat meer vertrouwen?
Met een beetje ruimte voor gekkigheid?
Met liefde voor ieder mens, ongeacht welk niveau lezen hij/haalt?
Voordat mijn verhaal te lang wordt, weer terug naar mijn vriendinnen.
Zij kozen vandaag een Awesomes Kidskaartje, omdat we allemaal nog een kind in ons hebben. Een kind dat het misschien nog niet zo goed weet en zich afvraagt hoe het dan allemaal moet.
Voor de vrouw die zo'n geweldig gepassioneerde leerkracht is, dat ze vergeet goed voor zichzelf te zorgen. Ze kijkt eens om zich heen en leert hoe ze voor zichzelf kan staan. Zodat ze eindelijk ziet hoe prachtig ze is.
Voor de vrouw die tijdens een gezamenlijk vrouwenweekend ontdekte welke keuze haar hart wilde maken. En startte met een nieuwe opleiding. En ruimte krijgt voor nieuwe wegen in haar leven.
Dappere dodo's. Ik draag dit blog op aan jullie en al die andere dappere vrouwen en mannen in het onderwijs, die voor zichzelf durven staan. Die vol liefde en eigenheid kinderen ondersteunen om dat te worden wat er diep binnen in hen verborgen is: een krachtig en uniek wezen dat deze wereld een beetje mooier gaat maken.
