Vertrouwen

Vandaag was er de jaarlijkse kerstmarkt op het schoolplein. Mijn oudste dochter dartelde vrolijk rond door de regen, gewapend met een strippenkaart. Ze kocht cakejes, koekjes, zelfgemaakte kerstballen, vetbollen voor koude vogeltjes, een gluhwein voor haar mama.
De jongste, al een beetje moe, lag in de buggy. Ik had een regencape over haar heen gelegd, zodat alleen haar gezicht nog zichtbaar was. Ik vond het een beetje sneu voor haar zo. Maar de oudste had nog zoveel plezier.
Terwijl ik zo stond te twijfelen over 'naar huis of nog even blijven', schonk ze me ineens een gulle glimlach.
Eentje die uit haar tenen kwam.
En mij tot in mijn tenen deed smelten.

Hemel & Hel

Dit weekend was er één van uitersten. Het was druk, veel gedaan. Maar in mij was het af en toe heel stil. Dat was bijna een nieuwe ervaring. Al heb ik het eerder meegemaakt, telkens voelt dat weer als nieuw: drukte en stilte tegelijk.
En meer dan dat, dit weekend hebben zowel mijn ziel en mijn hart als mijn geest alle hoeken van de kamer gezien.

Kan het minder vaag alstublieft?
Goed.

Ik heb geknutseld met 5 jonge meisjes. Mijn dochter's plan. En ik kon er geen nee op zeggen. Ik dacht 'vooruit dan maar'. Zonder stressgevoel, zonder 'daar gaat mijn rustige zondagochtend'-gevoel. Ik regelde materiaal en wat vage ideetjes, zij bracht de inspiratie & het enthousiasme. En ik heb genoten van deze meiden. Deze 5 ongeveer even oude, maar o zo verschillende jonge vrouwen. Elk op hun eigen manier verdiept in een kerstknutsel.

Vervolgens naar Theater Draad, een groep muzikanten en acteurs die terugspeeltheater maken op basis van verhalen uit het publiek. Nou ben ik nooit de beroerdste om mijn zieleroerselen op tafel te leggen. Dus rond 14.00 uur vanmiddag werd mijn hele leven in een notedop voor me opgeserveerd door Tjitske en de haren. Wat ik zag, was mezelf in al mijn drama. En ik vond het mooi. Ik schaamde me niet. Wederom diep geraakt door het spel van deze mensen. Theater voor de ziel.

En toen de kerstmarkt in Laren. Uggs, zorgvuldig gestylede mensen, een zingende kerstboom, veel te dure snuisterijen te koop. Een heerlijk broodje worst en zuurkool, een Berenburger. En daarna een sapje en bitterballen in t Bonte Paard, onder het genot van wat zondagse jazz.

Tot slot een bizarre film in ons plaatselijke filmtheater. Een film over het verkopen van je ziel aan de duivel. Over verlangen en steeds meer willen en daarin je leven, je waardigheid en ook datgene wat je verlangt te verliezen. Een heel zinnelijke film. Niet echt gezellig. Mijn vriendin verliet de zaal na tien minuten. En vervolgens laveerde mijn hoofd tussen genieten van de film en het me rot voelen over het aanbieden van een rare film aan mijn vriendin.

Mijn weekend is compleet. Af. Op.
Nu is het tijd om me niet langer vast te klampen aan het nagenieten. Maar los te laten & in te slapen.

Truste

Ego

Ik zal mezelf nooit zien zoals anderen me zien.

der uit

Er is van alles aan de gang in de wereld: Belangrijke Dingen, Heel Erge Dingen, zelfs Angstaanjagende Dingen.

En dan nu even iets anders. Ik was weer eens in het bos. Jawel, met mijn dochter. En ik moest er gewoon weer wat over kwijt. Want wat was het weer overdonderend prachtig. Ik geloof dat ik nog nooit zoveel natuurlijke (dus niet door verf of computerschermen veroorzaakte) kleuren bij elkaar heb gezien. Soms zelfs in 1 boom. Waanzinnig. Awesome.

Mijn dochter genoot ook.
Ik wees haar op de prachtige bomen. 'Ja', zei ze.
Ik wees haar op de vogels. 'Ja', zei ze.

En zij wees naar de grond.
Naar de steentjes, de blaadjes, de takjes die ze zag en heel voorzichtig tussen haar kleine vingertjes nam.

Ik liet haar toen zien dat je een blaadje kunt laten vliegen, door er tegen te blazen.
En dat deden we toen samen.

En zij stapte in een plas en spetterde met haar laarsjes en kirde van plezier.
En ik deed mee.

Zo, en nu weer even terug naar de Belangrijke Dingen die, versta me niet verkeerd, ook echt heel Belangrijk zijn. Maar volgens mij kun je belangrijke dingen pas goed uitvoeren als je ook ervaart hoe intens belangrijk nutteloze activiteiten zijn. Ogenschijnlijk nutteloos. Want eerlijk gezegd barst ik na een wandeling in het bos van een half uur van de energie en de creativiteit....En creativiteit en energie is wat ik (en nu dus de belangrijke boodschap) de dames en heren van het nieuwe kabinet van harte toewens.

Mark, Diederik, Lodewijk, Jeannine, Jet.......heren en dames ministers:

Loop even het bos in (als je een extra intense beleving wilt, neem je kind of kleinkind mee. Ze weten nog hoe je kunt genieten) en ruik, kijk, voel, ervaar. Snuif op die heerlijke boslucht. laat je voeten veren op een tapijt van natte herfstbladeren. Laat de kleurenpracht je ogen overrompelen en je ziel vullen met creativiteit en dan:

AN DIE ARBEIT!!!

Alles

Ik wil zo graag alles. Niet hebben. Maar zijn.

Niet mooi, rijk, slim. Dat zal me allemaal worst wezen. Het gaat niet meer over Ego, mijn zwaarmoedige levensgezellin die het nooit eens is met mij. Want ik ben immers nooit mooi genoeg, rijk genoeg, slim genoeg.

Wat ik graag wil, is alles zijn (en doen) wat er diep van binnen in me borrelt. Zingen, tekenen, yoga, coaching, spelen, moederen, werken...
Ik maak mezelf al jaren wijs dat het niet allemaal kan. Kies 1 ding en doe dat goed. En vergeet de rest.

Maar wat als
Wat als
Wat....
...als dat nou eens allemaal in 1 klap kan, verenigd in 1.

Wat zou dat geweldig zijn! Hoe Awesomes! Hoe Ik ook.

Maar gewoon beginnnen...

....met iets waarvan je hart sneller gaat kloppen en niet altijd te hard nadenken over hoe of wat en wanneer en hoeveel en met wie.
Ja, dat is mooi. Dat wil ik.
Maar eerst en nog en dan en pas op!
Ja, je weet wel. Zo gaan die dingen.

Ik mag eens wat vaker mijn eigen blog lezen. Daar leer ik misschien nog eens iets van.

Zien, echt zien

Vandaag liep ik mijn rondje Vesting ( Over de buitenwal van Naarden vesting), met mijn jongste dochter in de kinderwagen. Het was knapperig fris en de zon scheen alsof het zijn laatste keer was.
Terwijl ik kuierde en mijn hoofd leeg probeerde te houden, wees mijn dochter me op alles wat ze zag of hoorde: een eend, een bootje, een stel overvliegende ganzen, een weiland vol schapen en natuurlijk heel veel honden (met bijbehorende baasjes).
Mijn hoofd raakte telkens weer vol gedachten over dingen die ik zou moeten doen, kunnen doen, gedaan had moeten hebben. Kortom: afvalgedachten. Niet nodig, niet productief. Alleen maar afleidend van HIER & NU.
Maar gelukkig was er elke keer weer de frisse blik van mijn dochter, die me terug in het moment bracht. Liefdevol. Zodat ik kon genieten van de prachtige omgeving.

Het leek wel een mini-cursus mindfulness.

Stralen

Altijd groots zijn, ondanks het cynisme om je heen. Durven stralen, terwijl je omgeving daar helemaal geen zin in heeft. Of tegengas geeft. Voor jezelf staan, voor wat je mogelijk ziet.

Dat is nog niet gemakkelijk.

Maar wel het nastreven waard, heb ik gisteravond besloten.

Hakken in het zand

Het was weer een magische dag. Met mijn kleine vrouwen naar de hei. Met de kleinste ga ik vaak wandelen. Die heeft daar nog geen mening over. Ik zet haar in de rugdrager en we hobbelen een eind weg door het bos en over de hei. Maar de oudste begint vreselijk tegen te stribbelen als ik het woord 'wandelen' in mijn mond neem. Ik ga niet vaak met haar wandelen, niet alleen. We gaan regelmatig met het hele gezin, dat wel. Mijn man is meestal wat overtuigender. Of gewoon niet zo overtuigd door haar gepiep. En dan gaan we gewoon.
Maar gisteren had ik al aangekondigd dat we vandaag met zijn drietjes zouden gaan wandelen. Of ze nou wilde of niet, voegde ik daar onverschrokken aan toe. Om toekomstig gepiep voor te zijn.
En we gingen. We combineerden de wandeling over de hei met een bezoekje aan een speeltuin en een heerlijke pannenkoek. Zodra we de hei opliepen (we hadden de speeltuin al gehad) kwam haar piepstem alweer opzetten......Pffff....

 Maar deze keer heb ik me niet laten verleiden tot een strenge toespraak over 'niet zeuren' en 'goed voor je'. Ik heb het eens anders aangepakt. We hebben een geheim pad genomen, liedjes geimproviseerd over de herfst, verstoppertje gedaan, bladeren en takjes gevonden. En mijn dochter? Ze genoot. Ze zong uit volle borst. Zij vond zelfs een prachtige vliegenzwam. En improviseerde er rondrennende kaboutertjes bij. Of zag ze die echt?

Het is fantastisch om te wandelen met mijn dochter, maar ik moet altijd eerst door wat weerstand heen. Waar ken ik dat toch van? Oh ja, zelf ben ik ook zo. Altijd eerst, al is het vaak in stilte, de hakken in het zand.
En ik weet dat het volgende keer weer op dezelfde manier gaat. En dat het enige wat een verschil maakt, mijn houding is. Want ik heb zelf natuurlijk vooral veel weerstand tegen de weerstand van mijn dochter.

Duaal

Ik ben graag kritisch. Dwars. Moeilijk. Zeurend.
En tegelijkertijd ben ik ook heel meegaand, me erbijneerleggend, iets maar nadoend want je weet maar nooit of het werkt.
Een dwarse meeloper dus. Of een meegaande zeikerd.

Stoven

Ik heb een vreselijke ontdekking gedaan vorig weekend. Ik durf er nu pas over te schrijven.

De laatste tijd ben ik bezig met mindfulness. Mijn zus bood me een online cursus aan en ik dacht: dat doe ik! En het goede ervan is, dat ik regelmatig stilsta bij wat ik doe.

Tot dusver niets aan de hand dus.
Maar in dat soort momenten hoor ik ook pas goed de nonsens van de gedachten in mijn hoofd. En ik besef me nog beter dan ooit hoe dodelijk deze vaak zijn voor mijn geluk. Alles wordt weggeredeneerd. En terwijl ik naar de prachtigste regenboog kijk, dringt zich een gedachte aan me op: " maar waar is het andere stuk? Hij is maar half!". Weg pracht. Weg genot.

Maar nu komt het ergste. Afgelopen weekend was ik met vrienden op een feest hier in het dorp. Muziek, theater, leuke spelende kinderen, eten en wijn (en bier en cider). Het was een heerlijke zomeravond, extra fijn omdat het misschien wel de laatste was. Ik voelde me heel gelukzalig, in het hier en nu. Geen last van gedachten, zorgen, de was, verantwoordelijkheden.
Door de drank. Dat is wat drank doet. Het stopt mijn idiote overurend draaiende hersenpan. Een paar wijntjes draaien het vuur onder die vurig borrelende stoofpan vol oordelen uit. Geweldig! Toch?

Maar ben ik hier nou aan het beweren dat het beste hulpmiddel bij mindfulness een fles drank is?
Ik kom hier later nog eens op terug, denk ik...

Heiende gedachten

Bloeiende hei in 't Gooi. Prachtig woeste en overdonderende natuur zomaar in de randstad. Ik kan er elk jaar weer lyrisch van worden.
Vandaag liep ik er met mijn jongste dochter op mijn rug. Ik snoof de lucht op, mijn ogen bijna verzadigd van de kleurenpracht (paars en groen, mijn favoriete kleurcombinatie). En af en toe liet ik de kleine ook wat ruiken of voelen: een steentje, een blaadje, een heitakje.
En ondertussen probeerde ik dit allemaal heel mindful te doen. Ik bedankte de in razendsnel tempo voorbijtrekkende gedachten voor hun aanwezigheid, waarna ze in rap tempo ook weer oplosten in het niets.
Het was hard werken deze heiwandeling. Maar mijn hemel, wat heb ik weer genoten.

Ps: die gedachten hadden overigens niets met de hei te maken

Krachtige dames

Dat zijn ze, die dochters van ons. Twee totaal verschillende meiden. De één een lichtvoetige fantasierijke vlinder. Vol verhalen, dansjes en liedjes. En koppig.
De ander heel stevig, aards. Met beide benen op de grond. Scharrelaar. Naprater. Ook koppig.
Mooi om te zien, de meisjes. En ik kan me soms zo intens gelukkig voelen als ik met ze op de bank zit en stiekem naar ze kijk. Als ze tv kijken, laten ze dat tenminste toe. En dan zie ik mooie krachtige kleine vrouwen van de toekomst. En ik vraag me af hoe ze zich gaan ontwikkelen. En of ik de kracht heb om ze daarin te begeleiden, niet te leiden. Dat ze van mij de ruimte krijgen om te zijn wie ze zijn.
En soms lukt dat zo goed, dat ik er helemaal blij van word. Dan zijn we goed zoals we zijn. Allemmaal. Zij, ik, mijn man, de wereld.
En soms lukt het wat minder. Dan moet er iets anders. Dan is het niet goed. Of het deugt niet. Ik ontevreden, zij ook. En mijn man. En de wereld.

Ach, dat zijn van die momenten. Die horen er ook gewoon bij. Maar voor een perfectionistisch aangelgd mens niet van harte...

Vrij zijn

"Into the wild" net gekeken, in trein en daarna in mijn bed. Wat een film. En wat een vrijheid en wat een verdriet.
Vrijheid kun je pas echt krijgen wanneer je alles in je leven in de ogen kunt kijken, ook je verdriet en je onvermogen om de dingen goed te doen. We (lees ik en de mensen om mij heen) doen altijd zo ons best. We doen zo ons best om het goed te doen. Om er goed uit te zien. Voor de buren, voor onze vrienden en familie. En voor onszelf. En onszelf houden we nog het meest voor de gek. Want, terwijl anderen al lang door hebben dat je er een potje van maakt, strompel je zelf nog een poosje door met een keurig op de lijntjes uitgeknipte glimlach op je gezicht.
En de shit? Ons verdriet, onze mislukkingen, de dingen die we wilden maar niet lukten en de frustraties daarover... De shit verdwijnt in het nooit te verzadigen potje verdriet diep in ons hart. Totdat het potje toch wel overloopt op en dag en we alles wat er uit komt niet meer herkennen, omdat alle verschillende verdrietjes en teleurstellingen en onverwerkte verliezen in elkaar zijn overgevloeid. En we niet meer weten waar we moeten beginnen.

Maar daar ligt wel de weg naar vrijheid.
Bij het potje verdriet.

Onderweg deel 7

Afronden

Het einde van het schooljaar is hectisch. Dat weet ik al sinds ik in het onderwijs werk. En toch verbaas ik me elke keer weer over de enorme bergen werk die er op scholen verzet worden in de laatste weken. Er moeten rapporten gemaakt, gesprekken gevoerd, opgeruimd, schoongemaakt (want dat doen leerkrachten gewoon zelf), plannen van dit jaar geevalueerd en al vooruitgekeken naar volgend schooljaar, de musical van groep 8, het bedanken van de ouders.
En niet alleen is het veel werk, het is ook emotioneel werk. Want elk jaar moet er afscheid genomen worden van collega's, kinderen die naar een volgende groep gaan, kinderen die van school gaan, ouders met wie er mooie ervaringen zijn gedeeld.
Goed afronden is een hele kunst, waarbij ik in het verleden menig traantje heb gelaten. 

Het mag wel eens genoemd worden. Want ik heb zo'n donkerbruin vermoeden dat er over het leraarsvak vaak wat lichter wordt gedacht dan het in werkelijkheid is. Het is een prachtbaan. En het is bikkelen. En dan 5 of 6 weken lang rust....opladen voor weer een prachtig jaar vol leren & ontdekken.

Geen genoegen mee nemen...

...hoorde ik net iemand op tv zeggen. Dat het vaak veel lastiger is om geen genoegen te nemen met de shit waar je in zit.
Volgens mij betekent dat altijd los laten dat je ergens hoort, bij hoort of moet zijn. Echt los durven komen van het oude. Dat is niet gemakkelijk, want je weet nooit hoe het leven er daarna uit zal zien. En volgens mij zijn mensen bang voor onzekerheid.
Onzekerheid is iets om onzeker van te worden. Bang voor angst dus.

verschil

Ik wil niemand iets leren...al weet ik het vaak beter
Ik wil niemand de les lezen...ook al heb ik zoveel meer ervaring dan die ander
Ik niemand koeioneren...al wil ik wel graag dat het op mijn manier gebeurt
Ik wil niemand veranderen...



                                               ...al wil ik wel graag een verschil maken

Onderweg deel 6

Chaos

Soms lijkt het alsof iemand anders aan mijn touwtjes trekt en mij dingen laat zeggen die ik wel wil zeggen, maar niet mag. Omdat het niet hoort.

En daarna wil ik het liefst weer heel aardig gevonden worden door iedereen.

Madelief

We hebben het bijna uit, mijn dochter en ik: Het grote boek van Madelief. Een parel van Guus Kuijer, die ik als meisje verslonden heb. Ik was Madelief. Ik was in mijn gedachten net zo brutaal, eigenwijs, slim en onafhankelijk als zij.

Nu mag ik het boek voorlezen. En ik smul er weer net zo van. Wat is dat boek toch lekker geschreven, ongedwongen en tegelijkertijd zo diepgravend. Het is 30 jaar nadat ik het voor het eerst las nog geen haar verouderd. De thema's zijn nog herkenbaar, Madelief even eigenwijs als meisjes dat nu ook zijn. Zoals de mijne.

Stiekem hoop ik dat ze (over een paar jaar) verliefd wordt op een stoere, zachte jongen die een groep jongens leidt die met zelfgemaakte zwaarden vechten tegen Gekke Eddie.

Onderweg deel 5

Onderweg deel 4

Schilderen

Vandaag heb ik vrij. Tijd om te schilderen, te lummelen, te onthaasten.
Mijn huis slibt langzaam vol met schilderijen. Ze mogen wat mij betreft uitvliegen.

Interesse? Kijk maar eens op www.awesomes.nl

Onderweg deel 3

Haast

We hebben altijd haast. Ik niet alleen. Ik zie het om me heen. Haast met leven. Haast met opgroeien.
Haast met vakantie, vakanties uitzoeken, werk beginnen, werk afmaken.
Ik betrap mezelf er regelmatig op dat ik uitkijk naar het moment waarop mijn jongste dochter haar  eerste woordjes gaat zeggen. Nu is het nog vaag, maar alles wat ze zegt draagt de belofte van echt praten in zich. En ik kan bijna niet wachten. Het is zo spannend. Maar ik weet ook dat, zodra ze kan praten, er weer iets nieuws aankomt. Rennen. Of zingen. Of schrijven, lezen. Er komt telkens weer iets nieuws. En elke keer is het spannend.
Laatst zei mijn man: " We moeten de geluiden die ze nu maakt even opnemen, anders vergeten we het als ze straks echt praat.' En dat doe ik ook. En ik geniet ervan dat ze nog niet echt praat. Die mengelmoes aan klanken die ze maakt, is zo mooi en uniek.

Haast zie je ook in onderwijsbeleid. Kinderen mogen geen jaar overdoen. Er moet alles op alles gezet worden om kinderen en jongeren zo snel mogelijk klaar te stomen voor ....ja voor wat eigenlijk? Niet voor zichzelf. Het gaat om succes en rendabel zijn voor de maatschappij.

Ik ben een voorstander van versnellen en vertragen. Ik heb kinderen gezien die veel baat hadden (sociaal, emotioneel, cognitief) bij het overslaan van een leerjaar. Ik heb ook kinderen gezien die opbloeiden terwijl ze een jaar doubleerden. Ik was zelf een kind dat altijd braaf alles wel haalde en doorstoomde en ik was niet echt succesvol. Ik deed wat ik dacht dat ik moest doen. En uiteindelijk heb ik drie studies afgrond en ben nog niet tevreden.

Maar het is moeilijk om te onthaasten. Want er is altijd iets te doen. De was, de boodschappen, luier verschonen, blog schrijven, belastingformulieren invullen.

Wat als ik het allemaal eens niet zou doen? Even een dag niets.
Okee, die luier wil ik nog wel verschonen. Maar ik zorg alleen voor diegenen die het echt niet zelf kunnen. En voor de rest zorg ik alleen voor mezelf. Hoe zou het zijn? En wat zou ik ermee winnen? Of is het onthaasten een doel op zich. Onthaasten simpelweg om het onthaasten.

Het leven simpeler maken. Ik wil het zo graag.

Keuzes

Ik kan niet kiezen. en langzamerhand begin ik te begrijpen waarom ik zo'n twijfelaar ben.
Als ik niet kies, hoef ik nooit de verantwoordelijkheid van een mislukking te dragen.
Ik kies soms niet, omdat ik zo bang ben dat ik een verkeerde keuze maak waar ik spijt van krijg.

Zoals bij het zoeken van een baan. Want die ziet er op papier wel goed uit, maar wat als??
Als wat wat?

Soms heb ik het helemaal niet. Ik ben namelijk erg trefzeker als het om koken gaat. Dan schiet ik in een soort flow die aan alles voorbij gaat. Er gaat ook vaak van alles mis en dan begin ik daarna opnieuw of ik wacht een dag en probeer het dan weer. Koken is peanuts.

licht

Dit jaar lijkt de zon moeite hebben om zich over te geven. Of de wolken willen niet meewerken. Wat was het weer eens vreselijk herfstig vandaag.
Ik heb een paar weken geleden dan toch maar alle winterse kleren weggeborgen. Ik dacht nog: 'Of zou ik ze toch nog.....? Nah!'  Vandaag had ik ze goed kunnen gebruiken.

Van alle dingen in mijn leven die ik graag naar mijn hand wil zetten, is het weer het onverbiddelijkst. Mijn kinderen kan ik vaak nog dwingen, mijn werk kan ik opzeggen als het me niet meer zint. Maar het weer is er gewoon. Ik kan er niet van wegrennen en ik kan het niet veranderen. Natuurlijk zou ik kunnen emigreren naar Curacao of Thailand. Maar dat is behoorlijk radicaal.

Dus nu zit ik met het weer dat somber, koud, bar, triest en nat is. En ik ben na de beloftevolle paar warme dagen helemaal vergeten wat je kunt doen met slecht weer. Niet naar buiten dus. Niet in de tuin zitten. Of een gezellig fietstochtje maken met het gezin. Naar het strand.

Hoewel, naar buiten kan best. Het is anders dan wanneer het mooi weer is. Maar een wandeling in het bos is vast net zo fascinerend in de regen als in de zon. Ik ga het morgen gewoon doen.

Wie heeft trouwens ooit bedacht wat de definitie is van 'mooi weer'?
En zijn er misschien zelfs mensen die dol zijn op herfstig stormweer in de lente?

hier & nu

De vader van mijn man is jong gestorven. Mijn kinderen hebben hem nooit gekend. Toch weet de oudste van opa Durk. Dat hij een engel is en eigenlijk altijd bij ons is.

Vandaag waren we op de begraafplaats. Mijn dochter vroeg of ik een papiertje had, waar ze wat op kon schrijven. Ik gaf haar een zakdoekje. Ze schreef:

Lieve opa, ik vind het jammer dat je dood bent. Kus van Nora.

Dat vind ik zo mooi. Zij gaat er helemaal van uit dat deze engel-opa ook van haar bestaan weet.
En misschien is dat ook zo. Het is in ieder geval een troostende gedachte.

Onderweg deel 2

Onderweg deel 1

weet niet wat ik moet schrijven, maar het is weer eens tijd.

Dus begin ik maar braaf. Eens kijken, wat heb ik vandaag gedaan?
Yoga in de tuin, toen de rest van het gezin nog in ruste was. Naar de markt. Gebakken, gekookt, voorbereid voor bezoek vanavond... Gefietst, omdat ik even rust wilde. Nog meer boodschappen. Nog meer koken.Knuffelen met kleine E. op de bank.

En toen was het 21.09 uur en nu zit ik uitgeteld achter de laptop.

De onrust jaagt door mijn lijf. Het wil maar niet rustig worden, ik word er gek van. Ik ben opgejaagd en gehaast. Ik denk dat ik alles nu moet doen en tegelijkertijd heb ik nergens tijd voor of zin in.
Soms is het leven zo vol. Zo veel. En tegelijkertijd zo leeg, omdat ik niet opmerk wat er echt gebeurt.
Ik hou er zo van als het leven simpel, eenvoudig en tegelijkertijd betekenisvol is. Omdat ik alles wat ik doe in zachtheid beleef.

Maar ik kan het niet sturen. Het gebeurt zomaar ineens. En voor ik het weet, is het voorbij.

Grazen

Vandaag heb ik een rondje om Naarden-vesting gefietst en vervolgens een kwartiertje aan de waterkant in het gras gelegen, terwijl de zon mij verwarmde.
Toen was ik weer mezelf.

Hoek

Ik heb gisteren een ontspan-hoekje gemaakt op onze overloop. Toen ik het mijn dochter voorstelde, was ze meteen enthousiast. Ik heb van haar oude matrasje en wat kussens een hangplek gemaakt naast mijn Boeddhabeeld, waar ik zelf wel mediteer. Het is nu een echte tussenplek geworden. Een plek waar we kunnen zitten of liggen, naar een muziekje luisteren, een boek lezen.
Eigenlijk had ik die functie ook voor die plek bedacht, voor we in het huis trokken. Een mijmerplek. Een verveelplek. Een tot-rust-komplek.
Gisteren ging ze er meteen liggen. Ze wilde er ook slapen. En vanochtend lag ze er met haar kleine zusje in haar armen. Ze lagen echt te genieten samen. En daar geniet ik van.

Laatst bracht ik haar (oudste dochter) naar bed. Ze probeerde tijd te rekken en ik reageerde daar gehaast op. 'Niet zeuren, hup, doe dit doe dat endan naar bed...' Toen ze eenmaal op bed lag was ze geirriteerd. Ze gooide zich met gebalde vuisten achterover op het bed en zei: 'Ik ben zo boos!' Op mijn vraag waarom ze dan boos was, siste ze: 'om alles wat jij zegt!' Ik vond dat zo knap, ze kon dat zo helder zeggen zonder het op mij af te reageren. Ze had gelijk ook, want ik was heel gehaast en de manier waarop ik haar voortjaagde was niet echt relaxed. Toen ik dat toegaf, kroop ze tevreden tegen me aan en hadden we weer contact.

Opvoeden is een wereldbaan.

Hart voor mezelf

Ik ben vaak hard voor mezelf. Dan bekritiseer ik alles wat ik doe.
Vandaag een mooie yogales. Hartenergie.
En ik heb een besluit genomen. Het is tijd om de relatie met mezelf te veranderen.
En hart voor mezelf te krijgen.

In de war

Ik lees net Marieke van Dam's laatste PlayPaper, met de speelopdracht van de maand: een lief klein presentje voor iemand maken. Zomaar. Alleen om te geven.
En ik word er heel verdrietig van. Want ik heb net grote onenigheid met diegenen die ik in dit leven het dankbaarst zou moeten zijn: mijn ouders. Zonder hen zou ik zelf niet eens bestaan. Maar, zoals het vaak gaat met familie (behalve dan in damesbladen): 'was sich liebt, das neckt sich'. En zo kom ik nooit helemaal los van hen. Kan ik de manier waarop zij zich zorgen maken niet aan.
En dan lees ik ook nog een boek over 'Geweldloze Communicatie' en ben geinspireerd, maar ben zelf erg gewelddadig in de communicatie: vol van oordelen over en stempels op mensen.

Ik weet het even niet. Ik leg me op 1 oor. Morgen weer een nieuwe dag. Misschien ben ik dan wel dapper & schud ik mijn gelijk over mijn familie van me af..

En kadootjes om zomaar te geven heb ik even niet. Nou, een potje verdriet misschien. Maar of een ander daar nou zoblij van wordt.

heen en weer

Wij zijn tijdelijk kinderloos. De kinderen logeren een paar dagen bij opa en oma in Limburg. Ze gaan zwemmen met opa en oma bakt spek en ei voor hen (en voor andere neefjes, nichtjes en vriendjes).
En wij? Wij klussen in de badkamer. En we maken het kleed uit de woonkamer schoon. We borrelen en eten veel te laat en kijken een filmpje op de bank. We wandelen en doen wat werk. En de tijd lijkt er niet toe te doen.

Heerlijk zo'n doorbreking van het dagdagelijkse. En tegelijkertijd mis ik ze. Mijn lijf mist hun knuffels, huiltjes en lachjes. En mijn hart jubelt, want ik weet dat ze bestaan, deze twee prachtige kleine vrouwen. En dat ik ze over een paar dagen weer zie en in mijn armen sluit.
Loslaten is goed. Het is een kunst. Maar loslaten met de wetenschap dat er over een paar dagen weer vastgehouden gaat worden, is toch het allermooist.

Het leven is een beetje een heen-en-weer-beweging aan het worden. Alles komt in golven. Soms gaat het goed, dan weer wat minder. Soms wil ik de kinderen om me heen, soms kan ik ze wel even missen. Het is een hele toer dit leven, vind ik soms. Maar is het niet gewoon kunnen meebewegen? Stoppen met al te hard nadenken? En even terugzakken in de wachtstand als het nodig is en in de startblokken als het daar weer tijd voor is?

Vandaag had ik weer wat ruimte voor schilderen. Een half uurtje. Effe kliederen. Zomaar om niets.

Maar dat ik er dan weer iets over moet schrijven.....

Hemels

Soms is gewoon zo fijn. Dan loop ik 's avonds even buiten en ruik die speciale bijna-lente-lucht. Of mijn jongste dochter tuit haar lipjes om mij een kus te geven. Of ik kijk een film dicht naast mijn lief. Of ik fiets naast mijn oudste dochter naar haar school, terwijl zij honderduit babbelt.
Soms is gewoon zo intens bijzonder. Nee, eigenlijk is het bijzonder dat ik het op dat moment ook zo beleef. Want soms zie ik domweg niet hoe bijzonder alles gewoon is.

Bange Poeperd

Angst is eng. Ik ben bang voor angst. Mensen die bang zijn voor allochtonen, voor de crisis...getver. Stelletje zeikerds. Ik heb er niks mee.

Ik ben geen angstig mens. Ik ben niet bang voor doodgaan, niet bang om 's avonds alleen op straat te lopen, niet bang om alleen te zijn. Nee, dat klopt allemaal. Daar ben ik niet bang voor. Ik ben bang voor andere dingen.
Ik ben bang voor groots zijn. Ik ben bang voor verantwoordelijk zijn voor mijn eigen kracht. Ik ben bang voor het staan voor mezelf. Ik ben bang om een buitenbeentje te zijn. Ik ben bang een ander te pijn te doen (mijn eigen pijn kan ik meestal goed negeren) of tekort te doen. 
Ik ben bang.
En ik zal waarschijnlijk altijd bang zijn.
Bang. Bang. Bang.

En ik heb hoogstwaarschijnlijk nog een poos te leven. Doodgaan, waar ik niet bang voor ben, zit er voorlopig misschien niet in. Dus ik moet nog even met mijn angst leven. Hoe ga ik dat doen.
Ga ik de angst negeren, door tv te kijken en wijn te drinken, net te doen alsof het niet bestaat?
Of ga ik stoer doen en hard roepen dat ik niet bang ben?
Ik kan natuurlijk ook nog heel verdrietig gaan zitten kniezen thuis en nog een heel leven bloggen over hoe bang ik ben.
Of me aansluiten bij een groep van bange mensen, dan kunnen we samen kniezen.

Maar ik wil ook zo graag groots zijn, met veel kracht en tegelijkertijd mijn angst onder mijn arm.
Misschien moeten mijn angst en ik eens met elkaar een wijntje drinken. Elkaar wat beter leren kennen. Misschien is mijn angst ook wel bang voor mij?

Mildheid

Vandaag vertelde een collega me dat ze het mooiste van mindfulness de oefening in mildheid naar zichzelf vond.
Ja, dat is heel mooi.
En oeoeoe, wat ben ik er slecht in.
En met mij velen vrees ik.

Relax

tussen hemel en aarde

Na de geboorte van mijn oudste dochter ontdekte ik meditatie en yoga. Ik ontdekte een stuk van mezelf dat ik jarenlang verwaarloosd had, dat van de gelovige. Ik weet dat er meer is dan wat we kunnen zien en aantonen. Ik ontdekte dat, toen mijn hart van steen leek, het weer ontdooide door een Reiki-sessie. Ik ontdekte dat ik de wilde gedachtenstorm in mijn hoofd kon temmen door stilte.

Mijn oudste dochter is een vlindertje, een springerig dansend en fantasierijk mens.
Mijn jongste dochter is een kaboutertje. Een stevig, aards en eigenzinnig kind. Tijdens de zwangerschap en na haar geboorte, ontdekte ik het bos. Ik liep en liep. Ik ontdek nu dat ik, om mijn dromen te kunnen volgen, eerst op aarde terecht moet komen. Anders blijven de dromen maar in mijn hoofd zitten.

Mijn dochters zijn mijn grootste leermeesters

Het leek wel herfst de afgelopen dagen. Koude wind, regen. Ik had vanochtend mijn winterjas, een wollen sjaal en handschoenen aan terwijl ik over de markt liep. Brrrr, was ik maar lekker binnen gebleven. En ineens kwam de zon door, warmde het op. En, terwijl mijn oudste dochter op blote voeten door de speeltuin liep, wandelde ik met de jongste een rondje om Naarden-vesting. Dat is altijd fijn, weer of geen weer. Ik snak naar warmte. Ik snak naar buiten zitten in een t-shirtje. En naar liggen in het gras. In plaats daarvan zit ik dit stukje te schrijven (klinkt toch beter en interessanter dan 'typen') voor het haardvuur.

Afscheid

Vorige week overleed mijn schoonvader. Een dierbaar mens. En het is moeilijk dat een plek te geven. Niet alleen voor mij, maar ook voor mijn oudste dochter. Haar opa is er ineens niet meer. Ze lijkt het allemaal niet al te serieus op te nemen, masr zegt dan ineens: 'ik vind het wel jammer voor oma'.

Zij begrijpt het niet helemaal. Maar begrijp ik het wel? Wat is dood eigenlijk? We weten het niet totdat we het zelf meemaken en dan is het te laat om dat aan onze geliefden te vertellen.

Op jonge leeftijd verloor ik mijn oom Pierre. Hij was mijn extra vader. Hij was mijn held. En hij viel plotseling dood neer.
Ik had er veel verdriet om. Ineens was hij weg. Toch is hij altijd onderdeel blijven uit maken van mijn leven. Tijdens mijn avondlijke gebedje ( half limburgs, half nederlands...me ooit aangeleerd door mijn moeder) sprak ik met hem. Dat heb ik met tussenpauzen jarenlang volgehouden.
Toen ik als tiener ook mijn andere held, oom Cep verloor, werd deze ook in mijn gebeden opgenomen.
Ik vroeg mijn beide ooms om raad, om goed voor mij of mijn ouders te zorgen. Dingen die ik zelf niet in de hand leek te hebben, vertrouwde ik deze mannen toe toe.

Ik vertel mijn dochter dat haar opa nu een engel is. Dat hij niet meer in zijn lijf bij ons aanwezig is, maar dat ze in gedachten nog met hem kan praten. En dat hij ons nog kan zien. Vervolgens vraagt zij of hij dan nog wel kan praten.

Tja. Misschien wel. Al heb ik nooit echt antwoord gekregen van mijn ooms.
En of mijn schoonvader er nog is, zal ik pas weten als ik zelf overlijd. Maar de gedachte dat er mensen om ons heen zijn, die van ons houden, geeft troost. Als ik denk dat hij kan zien hoe mijn meisjes hier door het huis scharrelen, dansen, lachen, ruzie maken, dan voelt het alsof hij er nog bij is.

En dan denk ik weer aan het lied van Bram Vermeulen:
'En als ik dood ga, huil maar niet. Ik ben niet echt dood, moet je weten. Het is een lichaam dat ik achterliet. Dood ben ik pas als jij me bent vergeten.'

Jammer opa, dat je er niet meer bent. Maar we zullen aan je denken. En over je praten. En het was fijn dat je er wel was, dat we je gekend hebben. Want, zoals Jack Poels het zo mooi zingt:

'beater verleze dan dat ge 't nooit hebt gehad'

Goede gewoonte

Ik pik weer even een oud voornemen op: elke dag een tekening of tekst op mijn blog. Zodat de vaart er in blijft.
Ik kijk teveel tv. Ik hang teveel. Ik word er moe van.
Het is tijd om weer eens wat te ondernemen dat energie oplevert.
Drawcast dus. Geen tekenwedstrijd dus (zoals Drawsome, waar mensen mij in proberen te tricken), maar simpelweg minitekeningen.

Mooie jonge mensen

Vandaag beschreven mijn leerlingen een eigen ervaring met pesten. Sommigen tekenden en schreven over hoe ze eens gepest werden en wat dat met hen deed. En er waren er ook die verhaalden van een keer dat ze zelf pestten.
De kinderen waren open, kwetsbaar en respectvol naar elkaar.

Het raakte me.
Ik kan nog wat van ze leren.

Paasei-viteit

Ik ben gevraagd om ergens te gaan praten over passie. passie Passie PPPPasssie p.a.s.s.i.e... En de eerste gedachte die in mijn hoofd kwam, was: Ja, maar ik ben erg vaak niet gepassioneerd, hoor! Zoals nu. Ik zit met de tv aan in de achtergrond, te tikken op mijn laptop. Eigenlijk had ik naar yoga willen gaan. Maar ik had allerlei heel legitieme redenen om dat niet te doen. En dus: tv, laptop, 3 paaseitjes op die ik uit pure vermoeidheid in mijn mik heb gepropt. Passie dus...ik typte net 'passei'. Passie, paasei... Gelukkig duurt het nog twee weken voor het zover is. Dan komt er een moment dat het er weer is. En dan kan ik gaan bouwen. Maar voor nu...nee, even geen passie.

Doorbraken

Ik ben er dol op: doorbraken. Momenten waarop er iets ombuigt in je zijn.
Het zijn alleen die momenten ervoor waar ik soms bang voor ben.

Geluksgevoel

Vandaag had ik mijn vrije dag. Maar lieve hemel, wat was ik druk. Lekker druk. Ik ben al lang niet meer zo lekker druk geweest. Niet te hard nagedacht, gewoon dingen gedaan.
En toen ik uiteindelijk met mijn jongste voor me op de fiets naar huis zat, voelde ik me even zo intens tevreden. Heel even voelde ik mijn hele lijf gloeien van dankbaarheid voor alles wat er in mijn leven is.

Nu zit ik op de bank en vraag me af of ik niet nog van alles moet. Mijn gedachten komen de boel lekker verpesten.

Ik ga gewoon even lekker nagenieten van deze mooie dag. En dan laat ik mijn 'ga es wat doen'-gedachten via de achterdeur weer uit

terug

Ik ben er weer. Die blog op mijn website werkt niet. Nou, het werkt natuurlijk best wel, maar ik ben er niet van gecharmeerd. Mijn blog blijft dus een op zichzelf staand iets. Ook goed. Ik heb ineens ook weer zin om te tikken.

Vandaag de hele dag met mijn meisjes op stap. En wat zijn het toch leuke meisjes. Ik kan zo van ze genieten. En dan verbaas ik me weer over het wonder dat 'kinderen krijgen' eigenlijk is. Je vrijt met je man, er groeit een kindje in je buik en voor je het weet, loopt, praat, speelt en snoept het... Een heel eigen mens, met eigen gedachten en gevoelens. En toch lag de kiem bij mijn man en mij. En ik was het huis waarin ze hun eerste centimeters maakten.

Raar. En ook wel heel knap dus. Ik vergeet wel eens dat ik mijn grootste meesterwerken in dit leven allang gemaakt heb. Wat ze vanaf nu ook doen, hoe ze zich ook ontwikkelen. Iets mooiers dan het krijgen van kinderen is er gewoon niet.

Niet dat het me het recht geeft nu op mijn luie kont te gaan zitten

website

Hij is er. Mijn website. Al lijkt het erop dat ik er, net als in het begin met mijn blog, continue aan zit te klooien. Vooralsnog a work-in-progress dus.

En dat bloggen, dat is het nog niet helemaal.

Maar goed, ik ben eigenlijk heel trots op mezelf. Ik wilde drie jaar geleden al een website. En nu is die er en helemaal door mezelf gemaakt ook nog. Met alleen wat tips door de telefoon (dank je, Bart!).

Ik ben altijd gewend dingen te laten. Als ik ze moeilijk vind. Of confronterend. Heeel langzaam begin ik dat af te leren, maar het is een hardnekkige diskwaliteit. Het is het absolute tegengestelde van een kwaliteit. Ik heb er echt niks aan, dat uit-de-weg-gaan. Het levert alleen een nep-rust op. Maar de onrust en de behoefte om interessante en andere dingen te doen, borrelt elke keer weer omhoog.

Dan vraag ik me af of er mensen zijn die dat dingen-uit-de-weg-gaan met succes doen, zonder dat ze er last van hebben. Of hebben ze niet door dat ze het doen (of juist niet doen)? Zijn er mensen die eigenlijk spannende en interessante dingen willen doen, maar dat niet van zichzelf weten? Die net doen alsof ze tevreden zijn? Of zijn die mensen echt gewoon heel tevreden?

Daar kan ik echt wakker van liggen. En stiekem wel eens naar verlangen. Dat het gewoon goed is allemaal. Dat er niets te hoeven en te willen is. Gewoon werken, eten, 's avonds tv aan, dan naar bed. Geen gedachten over websites, eigen bedrijven, hoe ik de wereld zou kunnen verbeteren etc.

Is dit echt waar, verlang ik daar naar? Als ik diep in mijn hart kijk, is dat onzin. Ik wil helemaal niet dat alles altijd hetzelfde is. Ik heb een hekel aan voorspelbaarheid. Ik wil de dagen plukken. En dat wil ik ook meegeven aan de mensen om me heen. Dat het de moeite waard is om buiten je doos te gaan kijken, hoe eng ook.

Ik leef. Ik blijf. En hoe hard ik soms ook van mijn denkbeeldige sokkel donder, ik klauter er gewoon weer op. Want van die plek kan ik beter kijken wat er allemaal m me heen is.

Verhuizing

Dit blog gaat verhuizen. Naar mijn website:

www.awesomes.nl

Ik moet dus afscheid nemen. Verdrietig. Oh en ineens bedenk ik dat het dan onmogelijk wordt om op mijn iphone even snel een stukje te schrijven en publiceren. Wil ik dat wel?

Er zijn zoveel maars en nee's en ochs tegen een website maken. En ook zoveel ja's en kom maar op's en joehoe's.

mentale shit

Ik was fiks ziek afgelopen week. Op zondagavond was het zelfs zo erg dat ik begon te ijlen en flauwviel. Ik zakte tegen de bank in elkaar en was even helemaal weg. Totdat ik het gevoel kreeg dat ik onder een soort waterval stond. Dat was mijn man die water over mijn gezicht sprenkelde, in de hoop dat ik weer bij kwam.

Maar goed, ziek dus. En zwaar en moeilijk en depressievig... Echt een soort allerlaatste winterzooi die er even uit moest, maar nog even verzet bood. Ik voelde me zwaar, ongelukkig, het-komt-nooit-meer-goed-achtig.

De eerste dag dat de boel weer begon op te klaren, was donderdag. Een zonnige dag. En ineens leek het alsof de wereld helemaal niet zo zwart en donker was. De wolken in de lucht hadden een dag vrij. De wolken in mijn hoofd ook. Ik kreeg weer zin in het leven en alles wat daar aan vast hangt.

Vrijdag was het allemaal weer een beetje terug bij af. En vandaag zette de lente weer door. Het was een gevoel dat graag door wilde zetten.

Ik kan dat niet goed uitleggen, al doe ik hier mijn stinkende best. Ik wil je zo graag een inkijkje geven in hoe mijn brein soms werkt. In de hoop dat je het herkent en je je even niet zo alleen voelt. En als jij je niet alleen voelt in je gevoel, dan ben ik ook een beetje samen. En weet dat het geen waarheid is. Die lente in je hoofd niet. Maar die continue rits met wolken ook niet. Je zet ze er zelf neer.

Niet dat die laatste mededeling enig verschil maakt natuurlijk....

dood

Ik zou zo graag zingen op begrafenissen. Het klinkt raar, ik weet het. Maar muziek op begrafenissen is altijd zo mooi. Het lijkt dan alsof een lied dat ooit voor een heel andere reden werd geschreven eigenlijk speciaal voor het afscheid van de overledene gemaakt is.
Dat vind ik sowieso de kracht van muziek. De kracht van het goed coveren van een lied. Niet klakkeloos maar de originele versie nadoen. Dan kun je net zo goed een cd opzetten. Daar maak je geen verschil mee.
Maar een mooi, simpel en doorleefd gecovered lied kan opnieuw worden geboren.

Dat is wat ik wil: liedjes opnieuw ter wereld brengen. Het enige wat me nog tegenhoudt, is de achtergrond. Ik kan namelijk mezelf niet begeleiden. En om nou tegen een karaoke-achtergrond mijn ziel te leggen in een lied. Nee.

Maar misschien, als je dood gaat en je wilt een lied van me: bel me even (zoalng het nog kan). Dan kan ik vast wel iemand regelen die even wat gitaarakkoordjes eronder kan bouwen.

Ik heb er nu al zin in.

bomen

Ik las net een oude blog...over bomen. En ik realiseer me dat ik de bossen hier in de buurt weer ernstig aan het verwaarlozen ben. En daarmee dus ook mezelf.
Geen tijd, van alles te doen, geen oppas, niet lekker...
Bla Bla Bla
Dus zaterdag ga ik weer eens lekker lopen in het bos. Al moet het om 6.00 uur 's ochtends voor alle kindergeweld hier weer losbarst.

In 2010 vroeg ik me af wat voor boom ik zou willen zijn. Tot nu toe was ik een niet al te opvallende boom, eentje die zich veilig tussen de andere bomen verstopt. Maar iedereen weet dat ik daar niet hoor, tussen die andere bomen. Ik ben een knisperende beuk tussen de robuuste eiken. Een weidse kastanje tussen de tere berken.
Een vreemde eend in de bijt. Zo voel ik me al mijn hele leven. Anders. Niet helemaal passend. Maar ik heb dat nooit tot kunst verheven, wat sommige mensen wel doen. Die gaan helemaal op in hun anders-zijn.

Nee, ik ben een niet-passende boom, die ontkent dat ze eigenlijk liever een eigen plekje zoekt om te gaan staan. Lekker in de wind.
Ik ben bang dat ik omwaai. Of erger nog: dat ik zo opval, dat ik omgezaagd word. En dat ik, terwijl ik nog maar met een klein stukje stam aan mijn wortels vastzit, de groep berken in de verte stilletjes zie lachen. En ik hoor ze nog zachtjes fluisteren: 'Zie je wel!'

we zijn weer thuis

Na een week in een andere wereld geleefd te hebben, zijn we weer op aarde beland. En dat is fijn. Ik ben dol op reizen en ik ben ook dol op weer thuis komen.

Ik wist niet wat ik moest verwachten van Marrakech. Het was spannend toen we er heen gingen. Het is een spannende stad. Niet eng, maar zo ongelofelijk anders dan wat ik ken. Al herkende ik ook wel stukjes van het leven daar.
Ik heb namelijk negen jaar op een multiculturele basisschool in Amsterdam gewerkt. En er zaten indertijd veel Marokkaanse kinderen in mijn klas. Ik had veel contact met hun ouders, voornamelijk hun moeders. Ik kwam bij ze thuis, kreeg regelmatig hapjes en koekjes mee. De vrijgevigheid en warmte waarmee ik vaak ontvangen werd, heb ik later zelden nog meegemaakt. En ja, ik had ook jongens in de klas, die nu wellicht probleemjongeren geworden zijn, hoe hard ik ze daarvoor ook heb proberen te hoeden. Misschien steelt dat aandoenlijke kleine jongetje, waarmee ik altijd hand in hand in de kring zat, nu wel tasjes van oude dametjes. Misschien ook niet. Misschien is het juist dat hele brave en intelligente Hallandse jongetje dat altijd hard zijn best deed, dat nu fraude pleegt bij een bank... Ik zal het nooit weten. En dat is maar goed ook. Ik heb goede herinneringen aan de kinderen van mijn klas.

Wat me opviel aan het straatbeeld in Marrakech was de gelijkenis met Amsterdam Nieuw-west. Het straatleven, de handelende mannen, de groepjes vrouwen met kinderen om zich heen, de kinderen die tot laat op straat spelen. De survival-cultuur onder kinderen op straat. De toon waarop er gesproken wordt (zijn ze boos op elkaar? Wordt dit een ruzie? Oh nee, er worden alweer handen geschud!). Het leven in Geuzenveld lijkt op het leven in Marrakech. En dat is heel logisch. Als ik in een ander land zou wonen met allemaal Nederlanders om me heen, zou ik toch ook mijn boodschappen doen bij de Hollandse kruidenier? Ik zou uit heimwee stapels boterhammen met Goudse kaas en hagelslag eten. Ik zou het 'zoervleisj' van mijn moeder verafgoden en er hele avonden aan zitten denken. Ik zou het schaatsen missen en de hete zon af en toe flink vervloeken.

Willen we niet allemaal heel graag thuis komen? Waar we ook zijn? Willen we niet allemaal graag de veilige schoot van onze moeder even opzoeken als de wereld te groot lijkt? En is het dan niet heerlijk om die schoot ook even te delen met onze vrienden die ook hun thuis missen?

En is diezelfde moederschoot niet de beste plek om te beginnen met je te orienteren op een ander leven? Vanuit die veiligheid kun je gaan experimenteren, ontdekken wat je wel of niet wilt.

Ik wil graag naar Marrakech verhuizen. En dan ga ik wonen in een huis met foto's aan de muur van regen en weilanden, koeien misschien ook. Ik eet er graag een bord met stamppot en een gehaktbal. En als ik vrienden ontvang, krijgen ze stroopwafels en een beker chocomel.

Niets is als het lijkt.

The Artist

Binnenkort ga ik naar een Blogbal, wat dat ook moge wezen. Mijn zwager en vriend Bart http://www.elkeweek1verhaal.nl nodigde me uit.
En vervolgens begint mijn hoofd weer overuren te draaien:
Ben ik wel een blogger? Ik heb al een week nauwelijks iets gedaan. En hoeveel mensen lezen dit nou? En waarom zouden ze ook? Wat is de noodzaak? Ik lees zelf trouwens nooit blogs. Niet geinteresseerd. Geen zin in meningen.
En daarna pikt mijn hoofd een andere, verwante frequentie op:
Ik wil wel tekenen. En ik maak mooie dingen. Soms. Als ik me goed voel. Maar dan ben ik nog geen kunstenaar. Ik teken hele weken niet. En net ben ik begonnen aan een tekening en dat was helemaal niets...
Een zangeres ben ik weer wel. Ik zing altijd. Op de fiets, in de douche, als ik mijn kinderen naar bed breng, als ik kook. Maar ik zing nooit meer voor een publiek. Dus nee, een zangeres ben ik ook niet.

En zo heb ik mezelf weer helemaal klem gezet tussen Overtuigingen. Met een hele grote O! Echte waarheden, gecreeerd door mijn overactieve brein.

Zou ik dan toch misschien een echte filosoof.....?

The air is full of spices

Marrakech. Intens, luidruchtig, kleurrijk.

Vakantie

Zondag gaan we met zijn viertjes op vakantie. Naar Marrakech. Een weekje kleur, geur, lummelen.
Ik hoop dat ik ervan kan genieten, want ik moet nog even uit de haaststand komen.

Bewust zijn

Ik ben me vaak zeer bewust van hoe ik doe, denk, ben.

Dat lijkt interessant, maar ik wordt er zo moe van. Kon ik maar gewoon eens doen en niet telkens evalueren.

Misschien ben ik me juist helemaal niet bewust van mezelf.
Misschien zie ik mezelf in de achteruitkijkspiegel. Zie ik mezelf alsof ik naar een ander kijk. En is het dan nog in spiegelbeeld ook. Heel scheef bijvoorbeeld, andersom.

Ik ben vaak zeer bewust van hoe ik zou moeten doen, denken, zijn.

Dat is absoluut niet interessant. Dat is stomvervelend.

Heimwee

Ik ben een limburgse. In hart en nieren. Ik ben er trots op. Alleen woon ik niet in Limburg. En dat vind ik best.

Het zit me soms in de weg, dat limburgse. Vooral als ik gekweld word door een schuldgevoel. Of roddelzucht. Of als ik me afvraag 'wat de mensen wel zullen denken'. Dan vervloek ik mijn afkomst.

Maar niet met carnaval. Dan word ik naar het zuiden getrokken. Een onzichtbare hand strekt zich naar me uit en neemt me mee naar Maastricht.
Met carnaval ben ik limburgser dan limburgs. Ik praat platter dan plat. En ik geniet tot in de puntjes van al mijn lichaamsdelen van de bonte en chaotische mensenstorm.

Gisteren vond ik mezelf in een 'ouwe lommel' en een pruik ( met daaronder heel veel laagjes hele warme kleren) in de natte sneeuw op een lawaaiig plein. Mijn dochter zei nog 'mam, wat ik jammer vind met carnaval, is dat de muziek altijd door elkaar speelt'. En inderdaad, ook gisteren schalden uit de speakers van elke kar of groep een ander lied. Maar het kan me niet schelen. Het is net alsof op zo'n dag alles okee is. Zolang ik me daar maar mag begeven.

Het raakt me overigens elke keer weer dat, juist in de stad waar iedereen altijd bezig is met zijn uiterlijk, met zien & gezien worden, mensen zich drie dagen lang laten gaan. Rangen en standen bestaan niet meer. Iedereen praat met iedereen. Ik maak soms een dansje met een volslagen onbekende. Dat doe ik in mijn dagelijkse leven nooit.

Ik zou het wel willen. Een dansje met een onbekende. Zomaar op een doordeweekse dag. Bij de Hema.

Niets te zeggen

Vandaag voel ik me kwetsbaar. Ik weet niet waar het aan ligt. Ik probeer er een verklaring voor te vinden, maar daar loop ik spaak op.
Ik voel me klein, onbeduidend en opgesloten in mijn eigen geest & lichaam. Alsof ik afgestoten ben door het geheel. Alsof ik er niet meer bij hoor.
Vreemde gewaarwording.
Ik wil er van af. Ik wil weer lol. En zin in doen. En zin in verbinding.
Dat laatste doe ik wel enigszins, nu ik dit schrijf. En ik moet wel verbinding zoeken als ik mijn kinderen naar bed breng. Maar het komt van ver. En het voelt als stroop.

Boven hoor ik mijn jongste huilen. Zou zij hetzelfde hebben? Zouden baby's al melancholisch kunnen zijn? Het lukt me niet haar te troosten, net zo min als ik me laat troosten.

Uitzitten dan maar? Onderdompelen? Slapen? Misschien weet ik morgen wat het was.

Samen mooier dromen dan alleen

Dat was wat ik afgelopen week ervoer tijdens de Inspiratiekaravaan. Ik ben er voorlopig nog niet over uitgeblogd, vrees ik. Er is een hele wereld aan nieuwe mensen & hun mogelijkheden & onze gezamenlijke mogelijkheden opengegaan. Ik heb gezien wat ik kan, wie ik ben. Én ik heb ontdekt wat ik kan en wie ik ben met anderen.

Ik was altijd al dol op werkweken. Korte, explosieve en intense weken vol bruis en borrel. Ik kon in een korte tijd al mijn energie kwijt in een project. Samen tot iets nieuws komen...

Deze keer was het anders... Waar ik me vroeger vaak verloor in al die andere mensen, was ik deze week gewoon Olga. Ik heb me niet laten opzuigen door de interessantste van de deelnemers (iedereen was interessant) en ik heb me niet met veel poeha zitten bewijzen.

Ik kon simpelweg mijn ding doen. Ik ging veel vroeger naar bed dan de rest. Ik stond onmogelijk vroeg op om yoga te doen. Zo ben ik. Daar hou ik van. Het doet me goed.

Maar ik heb me verbonden vanuit mijn kern. Dat is de enige plek van waaruit verbinding mogelijk is. En terwijl ik huiverig ben voor groots zijn, voor mezelf echt in de wereld zetten, ik heb er nu zin in. Het borrelt en bruist in mij.

Maar nu nog even niet. Ik hoef niet te rennen alsof mijn leven er van af hangt. Mijn verlangen om te doen, te tekenen, te creeren pakt me vanzelf bij de hand deze week. Dat weet ik. En tot die tijd maken alle ontmoetingen en belevenissen een plekje om zich fijn in mij te nestelen.

Samen droom je mooier dan alleen. En zonder 1 van ons was het een andere droom geweest.

Inspiratiekaravaan deel 2

Ik heb dagen weinig contact met mijn familie gehad. Geen behoefte aan gehad. Er gebeurt hier zoveel in La Classe. Mooie gesprekken, doorbrekende activiteiten, fijn samen eten, wandelen, kijkjes in elkaars ziel nemen, positie bepalen.
En ik? Ik heb getekend. Processen gevangen in kleine tekeningetjes. Groei van mensen in kaart gebracht. Zoiets.
En nu ineens verlang ik zo naar mijn familie. Ik zie een foto van mijn jongste dochter aan de fles en voel het gemis aan mijn lijf.
Afgelopen jaar was een jaar van nieuwe ontdekkingen. Ik heb ontdekt dat ik het tekenen en schilderen nodig heb in mijn leven. Dat het niet genoeg is voor mij om mama en werknemer te zijn. Ik wil creeren.
Deze week heeft mijn droom om een van tekenen mijn werk te maken een start gemaakt. Prachtig. Bang. Spannend. Stoer. Risico.
En nu ik me daarin neergezet heb hier, komt de ruimte weer voor mijn liefjes thuis. Want ook dat ben ik. Ik ben dat allebei: moeder, lief, gezinsmens en aan de andere kant tekenaar, denker, de-kern-raker.
Ik dank alle ik12-medebelevers voor hun bijdrage deze week: tussen de soep en het hoofdgerecht, tussen het laatste wijtje en de eerste stap op de trap naar mijn bed, tussen de talentopstelling en het authentiek spreken, 's ochtends vroeg voor de yoga... En erna. Mooi!

Inspiratiekaravaan

Nog 1 nachtje slapen en dan ga ik op reis. Met de inspiratiekaravaan (http://www.bloeifactor.nl/berichten/inspiratie_karavaan_voor_onderwijzigers) naar La Classe in de Ardennen.

Ik ga met de Inspiratiekaravaan op reis naar de Ardennen en ik neem mee....

Ja, wat neem ik mee naar een plek met allerlei inspirerende, verderdenkende, weidsdromende mensen? Ik wordt verondersteld niet alleen inspiratie te komen halen, maar ook te brengen. Maar wat, hoe, wanneer?

Eerst bedacht ik dat ik iets moet kunnen. Vervolgens dacht ik dat ik iets moet weten. Iets meenemen misschien? Of iets voorbereiden? Iets laten? Rotte gewoonten, duistere kanten even parkeren halverwege de rit Gooi-Ardennen?

Ik neem niets mee. En ik neem alles mee.
En ik neem aan dat dat voor alle passagiers geldt.
We zullen niets tekort komen.